ՊԵՏԱԿԱՆ ԼՐԱՏՎԱՄԻՋՈՑՆԵՐԸ ՀՀ ՏԵՂԵԿԱՏՎԱԿԱՆ ԱՆՎՏԱՆԳՈՒԹՅԱՆ ՀԱՄԱՏԵՔՍՏՈՒՄ (Նախնական դիտարկում)
Վերջին ժամանակներս Հանրային հեռուստատեսության հասցեին հնչած քննադատությանն ի պատասխան Հանրային հեռուստառադիոընկերության պատասխանատուները արտահայտեցին այն միտքը, թե հեռուստատեսությունը հասարակության հայելին է, ինչպիսի հասարակություն ունենք, այնպիսի էլ՝ հեռուստատեսություն։
Սա ակնհայտ սնանկ պնդում է, որովհետև Հանրայինն ինքը կոչված է հասարակություն ձևավորել։ Ավելին, որպես պետբյուջեից ֆինանսավորվող կառույց, այն պարտավոր է հետապնդել պետական-ազգային շահ, այլ ոչ թե լինել կրավորական հայելի։ Փաստ է ՀՀ նախագահական ընտրություններից հետո Սերժ Սարգսյանի ցուցում-պատգամը, թե կունենանք նոր հեռուստատեսություն, չի կատարվել։ Եթերը նախկինի նման հեղեղված է «աստղերի» ցածրաճաշակ շոուներով, անբովանդակ զրույցներով, չկան վերլուծական, քաղաքական, տնտեսական, մշակութային, Սփյուռքին նվիրված, ազգային լրջմիտ հաղորդումներ (բացառություն է միայն «Հայ ասպետ» ուսումնակրթական հաղորդաշարը)։ Չեն լուսաբանվում-պարզաբանվում կառավարության նախաձեռնությունները, ինչի արդյունքում մարդիկ պարզապես փողոց են դուրս գալիս։
Ի դերև ելան «Արարատ» ալիքի հետ կապված հույսերը։ Այն ոչ մի դերակատարություն չունի պետական-ազգային մշակութային քաղաքականություն մշակելու խնդրում։
Էլ ավելի անմխիթարական է պետբյուջեից ֆինանսավորվող «Հայաստանի Հանրապետություն» և «Республика Армения» թերթերի վիճակը։ Դրանք ամենացածր վարկանիշ, ընթերցողական ամենափոքր լսարան ունեցող լրագրերն են, որոնք հանրային կարծիքի վրա ներազդելու ունակությունից զուրկ են։ Այնինչ, դրանք պետք է ոչ թե հիշեցնեին «գովազդային վահանակներ», այլ լինեին հզոր կռվաններ հիմնադիրների ձեռքում։ Հենց այս երկու թերթերը պետք է մրցակցային հիմունքներով հանդիսանային գաղափարախոսական լուրջ հրատարակություններ՝ ի հակակշիռ ընդդիմադիր մամուլի։
Ավելորդ չենք համարում նշել մի անպատվաբեր երևույթի մասին ևս։ Վերջերս Ադրբեջանում կազմվել է շորթմամբ զբաղվող 36 լրատվամիջոցների ցանկ, սակայն նույն արատն առկա է նաև Հայաստանում։ Դրամաշորթությունը, պատվերով հոդվածներն ու հաղորդումները, մատուցած «ծառայության» դիմաց «պատասխան» պահանջելու պրակտիկան լայն տարածում ունի։ Երբ մասնավոր, «անկախ» կամ կուսակցական ԶԼՄ-ներն են նման մարմաջով առաջնորդվում, դա նախ բարոյականության խնդիր է։ Բայց երբ նույն բանն անում են պետական լրատվամիջոցների ներկայացուցիչները, անթույլատրելի, ուղղակի հարված է պետության, իշխանության հեղինակությանը։
Ազգային անվտանգության ռազմավարության բաղադրյալ հանդիսացող տեղեկատվական անվտանգության հայեցակարգը մշակելուց հետո իրականացման փուլ անցնելիս հարկավոր կլինեն համապատասխան գործիքներ։ Առաջին հերթին դրանք պետք է լինեն պետական լրատվամիջոցները, բայց ոչ նման վիճակով։
դեպի ետ
Հեղինակի այլ նյութեր
- ԱԴՐԲԵՋԱՆԱԿԱՆ ՀԿ-ՆԵՐԸ ՌՈՒՍԱՍՏԱՆՈՒՄ[25.09.2009]
- «ՄԵՐ ՀԱՂԹԱՆԱԿՆԵՐԸ» ՝ ՄԵՐ ՀՊԱՐՏՈՒԹՅԱՆ ԵՎ ԱՐԺԱՆԱՊԱՏՎՈՒԹՅԱՆ ՏԱՐԵԳԻՐՔԸ [27.02.2009]
- -ԲՆԱԿ ԲԱՂԱԴՐՅԱԼՈՎ [27.01.2009]
- «ԺՈՂՈՎՈՒՐԴՆԵՐԻ ՄԱՐԴԸ»՝ ԿԻՍՈՎ ՉԱՓ ՀԱՅ[15.01.2009]
- ԲԱՔՎԻ ՀԱՅՈՑ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹՅԱՆ 90-ԱՄՅԱԿԻ ԱՌԹԻՎ[18.09.2008]
- Ռուսաստանյան արդի բիզնեսի նշանավոր հայերը «ՌԱԴՈ-Ս-ԳՐՈՒՊ»[16.06.2008]
- ՌՈՒՍԱՍՏԱՆՅԱՆ ԱՐԴԻ ԲԻԶՆԵՍԻ ՆՇԱՆԱՎՈՐ ՀԱՅԵՐԸ ՖԻՆԱՆՍԱԿԱՆ ՀԱՆՃԱՐԸ[12.06.2008]
- ԽՈՒՄՀԱՐ՝ ԿԻՊՐՈՍԻ ՄԵԼԳՈՆՅԱՆ ԿՐԹԱԿԱՆ ՀԱՍՏԱՏՈՒԹՅԱՆ ՓԱԿՈՒՄԻՑ ՀԵՏՈ[06.06.2008]
- Գ.Նժդեհի տնտեսագիտական ընկալումների մասին[04.06.2007]
- Թուրքական քարոզչություն՝ փոխհատուցման դիմաց[23.04.2007]