«ԵԹԵ ԱՆԳԱՄ ԱԴՐԲԵՋԱՆԻ ԲՈԼՈՐ ՊԱՀԱՆՋՆԵՐԸ ԿԱՏԱՐՎԵՆ, ՉԵՆ ԽԱՂԱՂՎԵԼՈՒ. ԹՇՆԱՄԻՆ ՄԵԾ ԱԽՈՐԺԱԿ ՈՒՆԻ». «Փաստ»

«Փաստ» օրաթերթը գրում է

Բանակցություններ կոչված գործընթացներին զուգահեռ, որտեղ առաջ է մղվում «խաղաղության պայմանագիր» կնքելու օրակարգը, Ադրբեջանը շարունակում է դիմել սադրանքների, կրակահերթեր արձակում, պարբերաբար նաև ապատեղեկություններ է հրապարակում՝ փորձելով տեղեկատվական դաշտում ևս որոշակի տրամադրություններ գեներացնել: Ցանցային հետազոտությունների ինստիտուտի տնօրեն Գագիկ Հարությունյանի խոսքով, այս վարքագիծը ընդամենը մի իրողության մասին է վկայում:

«Սա նշանակում է, որ պատերազմը չի ավարտվել: 44-օրյա պատերազմը ընդամենը այդ պատերազմի մի մասն էր, որը, այսպես ասենք, ֆիզիկական բնույթ էր կրում: Ադրբեջանը, որի խորհրդականներն են թուրքերը, իսրայելական կողմը, շարունակում է պատերազմը, ինչպես և ընդունված է բոլոր հիբրիդային պատերազմների ժամանակ, որը չի ենթադրում միայն ռազմաճակատ՝ ֆիզիկական պատերազմ: Նրանք այս իմաստով շատ հմտորեն օգտագործում են փափուկ ուժը, որովհետև իրենց վերոնշյալ օգնականները փորձ ու գիտելիքներ ունեն այդ առումով: Նրանք շարունակում են պատերազմը, որը չի վերջանալու, եթե անգամ ադրբեջանցիների բոլոր պայմանները կատարվեն: Պատերազմը շարունակվելու է, որովհետև Հայաստանի՝ որպես սուբյեկտի վերացման խնդիրն է դրված: Շարժվելու են առաջ՝ օգտվելով հատկապես նաև այն հանգամանքից, որ Հայաստանի, այսպես կոչված, իշխանությունները, փաստորեն, բոլոր հարցերում իրենց կողմնակիցն են. չի բացառվում, որ իրենք ղեկավարվում են մի կենտրոնից»,-«Փաստի» հետ զրույցում ասաց Գագիկ Հարությունյանը:

Նրա խոսքով, այսօր չկա այնպիսի հասկացություն, ինչպիսին «խաղաղությունն» է, որի մասին այդքան խոսում են կողմերը: «Խաղաղություն հասկացությունը վաղուց վերացել է, իսկ այն ժամանակ, երբ համեմատաբար խաղաղ ժամանակներում էինք ապրում, ավելի քան 2000 հասարակական կազմակերպություն հիբրիդային պատերազմի, փափուկ ուժի կիրառմամբ աշխատում էր մեր դեմ: Հետևանքն Արցախի մեծ մասի զավթումն էր: Սա մշտապես շարունակվող գործընթաց է. ինչքան ավելի շատ ես զիջում, այնքան ավելի առաջ են գալու, քանի որ դիմադրություն չեն տեսնում: Ռազմական և քաղաքական իրողությունները նույն դաշտում են. նրանք թե՛ բանակցությունների, թե՛ պատերազմի միջոցով են փորձում իրենց ուզածին հասնել, իսկ դիմադրության բացակայությունը նրանց էլ ավելի արագ գործելու հնարավորություն է տալիս»,-նշեց մեր զրուցակիցը:

Գագիկ Հարությունյանը այս համատեքստում պատահական չի համարում «խաղաղության պայմանագրի» օրակարգն առաջ տանելու փաստը: «Այդ օրակարգն առաջ է տարվում, այդ մասին խոսվում է, որովհետև «խաղաղության պայմանագիրը» կատարված ու կատարվող բոլոր իրողությունների վերջնական գրանցումն է լինելու: Մինչդեռ հայկական կողմը, որպես սուբյեկտ, արդեն իսկ չի գործում՝ համաձայնելով բոլոր պահանջներին. մի օր պատրաստ է գնալ Մոսկվա, մի օր՝ Բրյուսել, մի օր՝ Վաշինգտոն: Այստեղ էլ ամերիկյան կենտրոնական հետախուզության խոշոր պաշտոնյաներ են հյուր գալիս: Մշտական գործընթաց է սա, որը վերջ չունի: Եվ եթե անգամ պահանջները կատարվեն, նոր պահանջներով են հանդես գալու, որոնց Հայաստանի, այսպես ասած, իշխանությունները կհամաձայնեն:

Ես առհասարակ դժվարանում եմ իշխանություն բառն օգտագործել այս պարագայում: Մենք ունենք օկուպացված երկիր, օկուպացված հենց այն ուժերի կողմից, որոնք ուզում են ոչնչացնել մեր պետությունը: Եվ շատ բնական է, որ իշխանություն կոչվածները կատարում են քայլեր, անում են հայտարարություններ, որոնք, մեղմ ասած, մեր երկրի՝ Հայաստանի ու Արցախի Հանրապետությունների շահերից չեն բխում: Ու միայն Նիկոլ Փաշինյանն ու իր պատգամավորները չեն: Մի ամբողջ լեգեոն բերել ու լցրել են Հայաստան՝ ԱԽ քարտուղարի ու այլ բազմաթիվ չինովնիկների տեսքով: Սա հենց այն 5-րդ շարասյունն է, որը գրավել է Հայաստանը: Նրանք անում են այն, ինչը պետք է իրեն: Նրանք ոչ թե մեր երկրի դեմ են պայքարում, այլ պարզապես կատարում են իրենց պարտականությունները»,-շեշտեց մեր զրուցակիցը:

Գագիկ Հարությունյանը նշեց, որ թշնամին մեծ ախորժակ ունի. «Նրանք չեն խաղաղվելու, մինչև չիրագործեն իրենց բոլոր նպատակները. քանի դեռ հայ բառը, Հայաստան հասկացողությունը կա, նույն ոճով են շարունակելու: Ամեն դեպքում որոշիչ դեր է ունենալու հատկապես աշխարհաքաղաքականությունը: Եթե ռուսները կարողացան հաջողությամբ ավարտել իրենց ռազմական գործողություններն Ուկրաինայում, ապա դա ինչ-որ չափով կլինի երաշխիք առ այն, որ գոնե ռուս խաղաղապահները դուրս չեն գա Արցախից: Իսկ այն օրը, երբ նրանք լքեն Արցախը, պետք է հասկանալ, որ Արցախում որոշ ժամանակ հետո ոչ մի հայ չի մնալու: Միևնույն ժամանակ, ինքներս պետք է փորձենք ինչ-որ բան անել: Պետք է դիմակայել: Միշտ չէ, որ ընդդիմությունը բարձրության վրա է: Պետք է ստեղծեն նաև մտավոր կենտրոններ, որոնք կմշակեն նույն ընդդիմության գործելակերպը: Կողմնակից լինելով ընդդիմությանը՝ ամեն դեպքում, պետք է նշեմ, որ նույն ընդդիմությունը կարող է ավելի շատ բան անել, եթե ավելի մտածված գործի»:

Աննա Բադալյան
past.am