Բաժանորդագրություն և online-վաճառք՝
http://pressinfo.am/hy/journal/armenian-information-analytical-magazine-21-st-century.html

Գնումը`«Նորավանք» ԳԿՀ-ում
Հասցեն՝ ք.Երևան, Գարեգին Նժդեհի 23/1,
Հեռ. +374 10 44 04 73, +374 93 54 31 71

ԾԱՅՐԱՀԵՂԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ԱՃԸ ԵՎ «ՄՏԱՎՈՐ ՀԱՎԱՍԱՐՈՒԹՅԱՆ» ԳՈՐԾՈՆԸ

Գագիկ Հարությունյան

Ամփոփագիր

Ծայրահեղականության նկատվող աճը պայմանավորված է ոչ միայն բազմաբևեռ աշխարհի ձևավորման ցավագին գործընթացով և բողոքի շարժման ակտիվացմամբ, այլև «խելացի տեխնոլոգիաներ» արտադրող ամերիկյան «ուղեղային կենտրոնների» գործունեությամբ, որն ուղղված է աշխարհաքաղաքական մրցակիցների դեմ։ Նման տեխնոլոգիաներին արդյունավետ հակազդեցությունն այլ պետությունների կողմից հնարավոր է համապատասխան հումանիտար տեխնոլոգիաների ոլորտում նրանց՝ «մտավոր հավասարություն» ձեռք բերելուց հետո միայն։

ԳԱՂԱՓԱՐԱԽՈՍՈՒԹՅՈՒՆԸ ԵՎ ՊԵՏՈՒԹՅՈՒՆԸ

Յուրի Բոնդար

Ամփոփագիր

Հոդվածում վեր է հանվում գաղափարախոսության և պետության փոխկապվածությունը։ Վերլուծվում են բելառուսական պետության գաղափարախոսության պատմական և քաղաքակրթական ասպեկտները։

ԿՐՈՆՆ ԻՌԵԳՈՒԼՅԱՐ ՊԱՏԵՐԱԶՄՆԵՐԻ ՕՊԵՐԱՑԻՈՆ ՄԻՋԱՎԱՅՐՈՒՄ

Հրաչյա Արզումանյան

Ամփոփագիր

Հոդվածի նպատակն է վերիմաստավորել կրոնի դերն իռեգուլյար ռազմական գործողությունների և իռեգուլյար պատերազմների միջավայրում, մասնավորապես՝ ԱՄՆ հակաապստամբական հայեցակարգում։ Հայեցակարգը որակապես արժեզրկում է կրոնի դերն ու գործառույթը և առանձին կատեգորիայով չի առանձնացնում հոգևոր ապստամբությունը՝ որպես սեկուլյար-քաղաքական ձևից որակապես տարբերվող երևույթ։ Նման մոտեցումը հետևանք է Արևմուտքում կրոնական և քաղաքական ոլորտների բաժանման։ Կրոնական հակամարտությունների պատմական և ընթացիկ օրինակների վերլուծությունը թույլ է տալիս խոսել այն մասին, որ հոգևոր ապստամբական շարժումները ոչ թե սեկուլյար-քաղաքական կոնստրուկտ են, այլ նոր բռնի կրոնական շարժումներ, որոնք օգտագործում կամ փորձում են օգտագործել բռնությունը նվիրական նպատակին հասնելու համար։ Կարելի է խոսել արևմտյան հակաապստամբական հայեցակարգերում կրոնի թերագնահատման մասին, ինչը խնդրի վերանայման անհրաժեշտություն է առաջացնում հայեցակարգային դաշտում։

ՏԵՂԵԿԱՏՎԱԿԱՆ ԳՈՐԾՈՂՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ. ՊԱՏՄՈՒԹՅՈՒՆ ԵՎ ԱՐԴԻԱԿԱՆՈՒԹՅՈՒՆ

Գագիկ Տերտերով

Ամփոփագիր

Հոդվածում դիտարկվում են տեղեկատվական իրողությունների էվոլյուցիան և արդի իրավիճակն այդ ոլորտում։ Տեղեկատվական պատերազմները և գործողությունները, դրանց նշանակությունն արդի քաղաքականությունում և կենսագործունեության այլ ոլորտներում այսօր դարձել են լայն քննարկումների առարկա։ Սակայն հաճախ նման պատերազմների էությունն ընկալվում և մեկնաբանվում է փոքր-ինչ պարզեցված, ինչն իր հերթին դժվարացնում է տեղեկատվական անվտանգության ապահովման ավելի քան բարդ խնդիրների լուծումը։ Այնինչ այսօր ձևավորվում է տեղեկատվական պատերազմների նոր տեսակ, որոնք պահանջում են բազմակողմանի և մանրակրկիտ ուսումնասիրություն։

ԶԱՆԳՎԱԾԱՅԻՆ ԼՐԱՏՎԱՄԻՋՈՑՆԵՐՆ ԱՀԱԲԵԿՉՈՒԹՅԱՆ ՀԱՂՈՐԴԱԿՑԱՅԻՆ ՌԱԶՄԱՎԱՐՈՒԹՅՈՒՆՈՒՄ

Սվետլանա Անուֆրիենկո

Ամփոփագիր

Հոդվածում հետազոտվում են այն պատճառները, թե ինչու են ահաբեկիչները շահագրգռված զանգվածային լրատվամիջոցներում լուսաբանվելու հարցում։ Ուսումնասիրվում են պատմական այն գործոնները, որոնք նպաստել են տեղեկատվական ուղեկցության հանդեպ ահաբեկիչների հետաքրքրվածության աճին։ Հեղինակը վերլուծում է ահաբեկչության առանձնահատկությունները և նրա փոխակերպումը 20-րդ դ. վերջին՝ փաստելով, որ անջրպետը դասական և արդի ահաբեկչության միջև անցնում է 1970-80-ական թվականներով։ Հենց այդ ժամանակ է լայնորեն սկսել զարգանալ մեդիա-ինդուստրիան, որը թույլ էր տալիս ահաբեկիչներին վիթխարի հանրային ռեզոնանս ստանալ և ճնշում գործադրել պետական իշխանության մարմինների վրա՝ հանրային կարծիքի միջոցով։ Հետևություն է արվում այն մասին, որ ԶԼՄ դերը գերակա է արդի ահաբեկչության նպատակներին հասնելու գործում։

ՀԱՅՈՑ ՑԵՂԱՍՊԱՆՈՒԹՅՈՒՆ. ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ՎԵՐԻՄԱՍՏԱՎՈՐՄԱՆ ՀՐԱՄԱՅԱԿԱՆԸ ՄԵԾ ԵՂԵՌՆԻՑ ՄԵԿ ԴԱՐ ԱՆՑ

Ալեքսանդր Մանասյան

Ամփոփագիր

Եղեռնը՝ հայ ժողովրդի ցեղասպանությունն իր հայրենիքում, տասնամյակներ տևած լռությունից հետո համեմատաբար վերջերս է դարձել բաց քաղաքական քննարկման առարկա։ Վերիմաստավորման կարիք ունեն բազմաթիվ փաստեր, ոճրին առնչվող հասկացություններ և ձևակերպումներ, այդ թվում և լայնորեն տարածված և հանրային ընկալումը կաղապարող «Օսմանյան կայսրությունում Հայոց ցեղասպանությունը 1915-1923թթ.» բանաձևը, որը չի համապատասխանում մարդկության դեմ գործված այդ հանցագործության փաստական ու քաղաքական բովանդակությանը: Առայսօր հանցակազմից դուրս է մնում Արևելյան Անդրկովկասի հայության ցեղասպանությունը։ Համարժեք գնահատական չեն ստացել ինչպես Եղեռնի միջազգային-քաղաքական հետևանքները, այնպես էլ այս հարցում համաշխարհային տերությունների անպատասխանատվությունը՝ որպես միջազգային անվտանգության գլխավոր երաշխավորների, ինչը հանգեցնում է նոր ցեղասպանածին պետությունների ստեղծմանը և այդ հանցավոր վարքագծի լեգալացմանը։

ԵՎՐԱՍԻԱԿԱՆ ՏՆՏԵՍԱԿԱՆ ՄԻՈՒԹՅԱՆԸ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹՅԱՆ ԱՐԴՅՈՒՆԱՎԵՏ ԻՆՏԵԳՐՄԱՆ ԱՌԱՋՆԱՀԵՐԹ ԽՆԴԻՐՆԵՐԸ

Ալեքսեյ Շանյավսկի

Ամփոփագիր

2015թ. Հայաստանի Հանրապետությունը ձեռք բերեց նոր միջազգային-իրավական կարգավիճակ. երկիրը դարձավ ԽՍՀՄ փլուզումից հետո հետխորհրդային տարածքում ամենահեռանկարային ինտեգրացիոն նախագծի մասնակից պետություն։ Ուսումնասիրելով Եվրասիական տնտեսական միությանը Հայաստանի մասնակցության առաջին քայլերը՝ հոդվածագիրը հետևություն է անում, որ հանրապետության առջև բացվել են զգալի հեռանկարներ և հնարավորություններ, որոնց աստիճանական իրագործումը թույլ կտա նրան տեսանելի ապագայում դառնալ կայուն, ներդրումային առումով գրավիչ և անվտանգ պետություն Հարավային Կովկասի տարածաշրջանում։ Միևնույն ժամանակ, ԵԱՏՄ-ին երկրի լիարժեք անդամակցության ճանապարհին կան մի շարք խնդիրներ, որոնց լուծումից է կախված այն, թե որքան արագ և արդյունավետ կլինի միասնական եվրասիական տարածքին Հայաստանի ինտեգրման գործընթացը։

ՊԵՏԱԿԱՆ ՏՆՏԵՍԱԿԱՆ ՔԱՂԱՔԱԿԱՆՈՒԹՅԱՆ ՀԻՆԳ ՉԱՓՈՒՄ. ԱՌԱՋԱՐԿՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՄԱՐ

Իգոր Բաղիրյան

Ամփոփագիր

Պետական տնտեսական քաղաքականության արդյունավետության չափանիշը նրա համապատասխանությունն է հասարակական զարգացման ընթացիկ և ապագա ակտուալ խնդիրներին։
Արդյունավետությունն ապահովվում է երեք գործոնով՝ տնտեսական քաղաքականության բաղադրիչների կառուցվածքով; դրանց փոխհարաբերակցությամբ; այն բովանդակությամբ, որը դրվում է յուրաքանչյուր բաղադրիչում։ Տնտեսության ճգնաժամային իրավիճակներն ազգային և գլոբալ մակարդակներում ստիպում են արմատապես վերանայել այդ գործոնների մասին առկա պատկերացումները։

ՌԱԶՄԱՏԵԽՆԻԿԱԿԱՆ ՀԱՄԱԳՈՐԾԱԿՑՈՒԹՅԱՆ ԶԱՐԳԱՑՈՒՄԸ ՌՈՒՍԱՍՏԱՆԻ ԵՎ ԼԱՏԻՆԱԿԱՆ ԱՄԵՐԻԿԱՅԻ ՄԻՋԵՎ

Գեորգի Կոլարով

Ամփոփագիր

Հոդվածում վերլուծվել են Ռուսաստանի Դաշնության փոխվարչապետ Դմիտրի Ռոգոզինի և պաշտպանության նախարար Սերգեյ Շոյգուի այցելությունները Կարիբյան ավազանի երկրներ։ Վենեսուելայի, Նիկարագուայի, Կուբայի և Բրազիլիայի նախագահներն այսօր Ռուսաստանի ամենահուսալի դաշնակիցներն են տարածաշրջանում, և այդ երկրներում կարելի է հաստատել կամ վերականգնել ռուսական ռազմական ներկայությունը. սա այցելությունների ամփոփիչ հետևությունն է։ Հիմնավորվել են այն պատճառները, որոնցով լատինաամերիկյան մյուս պետություններում, որոնցում կառավարում են ձախակենտրոն և ձախ արմատական կառավարությունները, անհնար է ռուսական ռազմածովային կայանների և լոգիստիկ ու ռազմածովային նավատորմի տեխնիկական աջակցության կետերի տեղակայումը, կամ էլ դա կապված է ռիսկի գործոնի հետ՝ այդ երկրներում ապագա հնարավոր փոփոխությունների հետ կապված։