09.10.2021ՇՈՒՇԻԻ ԱՌԵՂԾՎԱԾԸ ԵՎ ՊԱՐՏՈՒԹՅԱՆ ԹԻՎ ՄԵԿ ՊԱՏՃԱՌԸ. ՍԵՆՈՐ ՀԱՍՐԱԹՅԱՆԸ ՓԱԿԱԳԾԵՐ Է ԲԱՑՈՒՄ
Պատերազմից մեկ տարի անց վերլուծելով իրողությունները ի վերջո որն էր նման խայտառակ արտության հիմնական պատճառը «Իրավունքը» զրուցել է արցախցի գնդապետ Սենոր Հասրաթյանի հետ:
– Պարոն Հասրաթյան, պատերազմից մեկ տարի է անցել, որն՞ էր մեր պարտության հիմնական պատճառը:
– Կառավարման բացակայությունը:
– Ինչո՞ւ ժամանակին չէին բարձրաձայնում նրանք, ովքեր ներգրավված էին այդ ամենի մեջ, եւ խոսեցին միայն պարտությունից հետո:
– Դա երեւի պետք է հարցնեք նրանց, ովքեր պարտավոր էին բարձրաձայնել: Եթե խոսքը վերաբերում է անձամբ ինձ, ապա ես քանիցս այդ մասին խոսել եմ:
– Այսօր, նոր պատերազմի վտանգ տեսնո՞ւմ եք:
– Ես նոր պատերազմի վերսկսում չեմ բացառում, պարզապես կոնկրետ ժամանակը չեմ կարող ասել: Ավելին, պատերազմը այս տարածաշրջանում լինելու է այնքան ժամանակ, քանի դեռ գլխավոր շահառուները չեն հասել իրենց նատակին:
– Ովքե՞ր են գլխավոր շահառուները:
– Գլխավոր շահառունները ոչ թե Ադրբեջանն ու Հայաստանն են, այլ խոսքս ավելի մեծ գերտերությունների մասին է խոսքը:
– Ըստ Ձեզ նրանց կհաջողվի՞ այդ ծրագիրը հաջողել մինչեւ վերջ:
– Չգիտեմ` իրենց կհաջողի, թե ոչ, բայց ամեն դեպքում կորցնողը մենք ենք լինելու:
– Ի դեպ, կորուսնտների մասին: Նախորդ տարեվերջին դեռեւս ԱՀ ԱԽՔ քարտուղարը ասել էր, որ մեզ հաջողվելու է հետ վերադարձնել Հադրութը: Որքանո՞վ եք իրատեսական համարում դա այսօր:
– Համենայնդես այս իշխանությունների օրոք նման հեռանկար չեմ տեսնում:
– Պարոն Հասրաթյան, տեսակետ կա տարածված, որ հայ զինվորին դավաճանել են: Ո՞վ է դավաճանել հայ զինվորին եւ ինչո՞ւ:
– Չգիտեմ, ով նման բաներ է ասում նրանց հարցրեք: Այն որ «թալանված» բանակի ժամկետային զինծառայողը իր պարտականությունները փայլուն կերպով իրականացրել է` դա ցույց է տրվել պատերազմի առաջին օրերը: Որ մինչեւ ատամները զինված հակառակորդին դիմագրավել են ինչպես որ հարկն է:
– Ուրեմն ինչո՞ւ հետո ունենացանք այն ինչ ունենք:
– Որովհետեւ պատերազմի ժամանակ միայն բանակը չէ, որ պետք է պատերազմ էր, պետք է պատերազմ էր նաեւ պետությունը:
– Ըստ Ձեզ հայ զինվորին դավաճանողները ՀՀ-ում, թե՞ Արցախում:
– Դա ավելի լավ է հարցնեք համաատասխան մարմիններին:
– Պարոն Հասրաթյան, Շուշին գրավեցի՞ն, թե՞ հանձնեցին:
– Շուշին գրավելը շատ դժվար էր, անհնարին այսքանը: Համենայնդես, իմ կարծիքով մեր պարտության պատճառը ո՛չ թուրքական բայրաքթարներն էին, ո՛չ Սիրայից բերված վարձկանները եւ ո՛չ էլ թուրք-ադրբեջանական դաշինքը: Իհարկե, այս ամենը իր դերը խաղացել է, բայց մեր պարտության թիվ մեկ պատճառը մեր մեջ էր:
– Պարոն Հասրաթյան, իշխանությունները ասում են, որ վերջին երեսուն տարիներին բանակը չի զինվել: Մենք էլ տեսանք, թե ինչ վիճակում էինք իրականում: Դուք բանակից հեռու մարդ չեք եղել, կխնդրեի մեկնաբանել վերը նշվածը:
– Այո, եղել են թերացումներ, բացթողումներ, բայց եթե մի բանակ ձեռք էր բերել «Իսկանդեր», ուրեմն ավելորդ խոսել բանակի զինված չլինելու մեջ: Բանակը ուներ թերություններ, այն թերությունները, որոնք այսօր վերագրվում են բանակին, իրականությսնը չի համապատասխանում: Մեր բանակն ուներ այն ինչ, ինչոր պետք է: Այն զինատեսակներով, որով կռվում էր թշնամին, նույն զինատեսակներով կռվում էր նաեւ ապրիլյան քառօրյաի ընթացքում, բայց մենք այդ ժամանակ կարողացել ենք հառակակորդին պարտադրել հրադադար:
Մեր զինվորը այս անգամ էլ կհաղթեր, եթե զինվորին գրագետ ղեվարեին: Զինվորների մոտ պայքարելու ուժ շատ մեծ էր, պարզապես այդ ուժը ղեկավարել էր պետք:
Զրույցը` Իլոնա Ազարյանի
www.iravunk.com
դեպի ետ